VrooBlog

Archiwum bloga na lipiec 2014.

Trzy słowa nt. OFE vs ZUS

W zasadzie większość było na ten temat powiedziane. Na dowolnym portalu czy blogu finansowym znajdziemy dokładne omówienia argumentów za i przeciw.

Ale nie mogę się nie wkurzyć, gdy słyszę bałamutne argumenty przeciwników OFE.

Argument 1. „Giełda to kasyno”, pozostanie w OFE to rzucenie pieniędzy emerytów na żer finansowych zawirowań.

Jeśli takie rzeczy opowiadają publicyści, ba, profesorowie SGH (pani Oręziak) to wypada tylko się załamać nad stanem edukacji ekonomicznej.

Regularne wpłaty z OFE stymulowały polską giełdę, a polska giełda jest miejscem, w którym pieniądze pozyskują polskie firmy. Zamiast dać się wykupić przez zagranicznych inwestorów, idą na giełdę i biorą pieniądze od akcjonariuszy. Coraz więcej spółek wypłaca zresztą dywidendę, a więc dzielą się swoim zyskiem z akcjonariuszami. Jeśli polskie fundusze nie będą inwestowały na polskiej giełdzie, wtedy tańsze akcje kupią fundusze norweskie i szwajcarskie i będą zarabiali na rzecz swoich, a nie naszych emerytów.

Oczywiście, na giełdach są spadki i wzrosty – i to już od setek lat. Sposób na to bywał zawsze prosty – zwiększanie części bezpiecznej portfela w miarę zbliżania się do emerytury.

Argument 2. OFE brały prowizję za to, że za nasze pieniądze kupowały obligacje państwa, czyli tak naprawdę powiększały dług publiczny.

Obligacja skarbowa jest zobowiązaniem państwa do oddania pożyczonych pieniędzy i wypłacania odsetek. Tak samo zobowiązaniem jest konto w ZUS. Tyle, że obligację można sprzedać, można zamienić, można zrolować – a zobowiązania w ZUS zostaną tylko na papierze. Jeśli polski rząd przestanie spłacać obligacje, to będzie oznaczało de facto bankructwo całego państwa. Jeśli polski rząd zmieni zasady wypłaty emerytur – a na pewno zmieni – to nic się nie stanie.

I tu jest pies pogrzebany. Zabierając z OFE połowę naszych środków i umarzając obligacje rząd nas po prostu okradł.

Poza tym to wcale nie było tak, że chytre OFE pożyczały sobie od rządu. Gdy startowała reforma emerytalna, polskie obligacje nie były tak pożądanym towarem za granicą, jak obecnie. Zgadzając się na działanie OFE – rząd po prostu upewnił się, że będzie ktoś, kto te obligacje kupi. Korzyści były więc po obu stronach.

Argument 3. Trzeba przywrócić solidarność międzypokoleniową

Reforma emerytalna 15 lat temu była właśnie po to, że dotychczasowy model nie mógł dłużej działać. Będzie coraz więcej emerytów, coraz mniej młodych ludzi i te 15 lat temu to był najwyższy czas, żeby zacząć coś z tym robić. Teraz wracamy do punktu wyjścia w sytuacji znacznie już gorszej.

Oczywiście reformę spieprzono mocno:

• pozwolono na panoszenie się funduszom, dla których pierwsze 10 lat to było eldorado
• pozwolono instytucjom finansowym na wypaczenie idei długoterminowego oszczędzania – te wszystkie polisy inwestycyjne, które okazują się pułapką bez wyjścia
• nie ustalono zasad wypłat z OFE
• nie wprowadzono sensownego III filaru, z porządnymi zachętami podatkowymi.
• nie zreformowano emerytur ZUS-owskich, poza podniesieniem wieku, co jest krokiem desperackim.
• nie zlikwidowano państw w państwie, którymi są KRUS i emerytury mundurowe.
• nie wyjaśniono przede wszystkim czym jest emerytura kapitałowa i nie zapewniono, że ludzie będą wierzyli w jej przetrwanie przez dziesiątki lat. Jaki sens ma teraz oszczędzanie w IKE/IKZE, skoro zasady zmieniają się niemal co roku, za 10 lat też się może okazać, że niepotrzebnie wpłacałem tam pieniądze. Kompletny brak zaufania do tego państwa – oto co pamiętam z ostatnich 15 lat reformy emerytalnej.

Obecnie jedyna solidarność pokoleniowa jaka będzie możliwa, to zachęta do posiadania dzieci, aby te mogły kiedyś rodziców utrzymać. Bo kiedyś Polska stanie wreszcie na krawędzi zagłady finansowej i będzie trzeba wprowadzić emeryturę minimalną dla wszystkich po 70-ce, będzie to jedyne czego można oczekiwać od państwa. Pisałem o tym kiedyś: Emerytura od 67 roku życia. O co ten hałas?

Ten milion, który złożył deklaracje o pozostaniu w OFE to jakaś część świadomego społeczeństwa. Które nie daje sobie wcisnąć każdego kitu i które rozumie, że emerytury nie mogą wyłącznie zależeć od obietnic. Skutek finansowy tej decyzji będzie niewielki – bo z tych resztek które są przekazywane do funduszy za wiele się nie uzbiera. Ale może decydenci zwrócą uwagę na grupę, której „nie jest wszystko jedno”.

VrooBike czyli rowery mojego życia

Nigdy nie byłem wielkim fanem jazdy na rowerze. Nigdy nie przejechałem za jednym razem więcej niż 40 kilometrów. Jakiego siodełka nie włożę, boli tyłek, moja niezborność ruchowa jest legendarna, a fakt że osiem lat temu o mało się na rowerze nie zabiłem (i nie o mało zbankrutowałem, bo jako rowerzysta nie miałem ubezpieczenia) nie poprawia mojego zdania o tej formie spędzania czasu.

Niemniej kilka rowerów w życiu miałem, doszedł teraz kolejny.

Pierwszy był Wigry 3. Komunia, lata 80., legendarny składak. Jeździłem nim najczęściej wokół podwórka (aż mi się nie znudziło), albo ze Środkowej na Szwedzką.

Dopiero podczas studiów kupiłem sobie coś to się nazywało Excelsior, taki typowy „makrokesz” za 600 złotych. Dwadzieścia parę kilogramów chłodnej stali, przerzutka z trudem używalna, opony niby grube i „górskie”, ale pod żadną poważniejszą górę nie byłem w stanie tym podjechać.

Zdjęcie jeszcze z aparatu analogowego. :-)

Dziesięć lat temu, po studiach zafundowałem sobie pierwszy porządny i do tej pory lubiany przeze mnie rower – Author Reflex.

Wcześniej miałem dylematy – góral czy jednak coś pośredniego. Wybrałem rower trekingowy  i… tego żałowałem. Bo rower cudowny, uwielbiam go – ale jeździłem po lesie, ciągnęło mnie w ścieżki równie wąskie i strome co piaszczyste, wciąż bywały problemy. Nic dziwnego, że jeden z głównych szlaków w Mazowieckim Parku Krajobrazowym nazywa się „piaszczystą percią”. ;-) Po ścieżkach prostych rower śmigał wspaniale, prawie bez wysiłku, ale wystarczyło wjechać na korzeń i „aaaau moje ręce”. Na rękach wspiera się spora część ciężaru, a ja pożałowałem 150 złotych na amortyzator przedni…

Dodajmy do tego dość cienkie opony, które sprawiały że co chwilę przebijałem dętkę. Oj, nie zapomnę tej męki z wymianą (nigdy nie byłem w tym dobry) w polu w 40-stopniowym upale.

Na rowerze od paru miesięcy jeździ mój tata i pierwsze co zrobił – wymienił opony na grubsze (z 700×35 na 700×42), jest zadowolony. Dzisiaj się nim ponownie przejechałem – ręce dalej bolą, ale po piachu zasuwa aż miło. Czyli to była kwestia opon. A ja się męczyłem przez 10 lat. Jakbym dołożył jeszcze z przodu amorka, to wciąż byłoby idealnie.

Author został w Warszawie, nie będę go tacie zabierał. W Olsztynie jest sporo ścieżek rowerowych, dookoła sporo lasów. Tak więc decyzja – kupujemy rowery!

No i kupiliśmy. Polska firma Kross i modele trekingowe – przy czym ja Kross Trans Alp (po lewej).

Rowery z pełnym osprzętem – błotniki, bagażnik, tfu – dynamo w piaście i tfu tfu – wygięta kierownica.

Zaczęło się znów od ostrego dysonansu pozakupowego. Bo przecież miał być to rower do eksplorowania okolicy, zwiedzania lasów, zbaczania z utartych dróg. A ja kupiłem rower turystyczny dla mieszczuchów, którzy jeżdżą dumnie wyprostowani.  Z drugiej strony przecież nie chcę uprawiać MTB – nie chcę zjeżdżać cały ubłocony 50km/h ze zboczy górskich. Nie chcę być jak ci kolesie, których zobaczyłem ostatnio na Babiej Górze, nie wiem jak oni tam wjechali. Może więc taki rower wystarczy? Parę dni po kupnie pierwszy test nad jezioro Bartąg. Amortyzator przedni jest wspaniały, po piachu też poza jednym przypadkiem dało radę. Zresztą podjeżdzanie pod krawężniki też jest już znacznie przyjemniejsze i pokazuje, że ci, którzy twierdzą, że do jazdy miejskiej amortyzator potrzebny nie jest – nie mieszkali w Polsce. Nie będzie gorzej niż w Authorze – choć nauczony doświadczeniem pomyślę kiedyś pewnie o zmianie opon.

Niestety rower jest ciężki, zamiast 13-14 kg w Refleksie tu prawie 17… A już kompletnie rozwalił mnie podjazd pod mocną górkę z włączonym dynamem. Zresztą bez włączonego nie lepiej. Przedni bieg 1, tylny 3, nie mam siły, a stanąć na pedałach trudno (a może po prostu mam źle wyregulowane siodełko?). Tylny 2 – pedałuję tak, że stoję w miejscu. Nie wiem kto planował te 24 przełożeń… Smucę się, bo powinienem jednak nie słuchać rad mądrych portali o rowerach, nie słuchać rad sprzedawcy, kupić MTB, dołożyć do niego błotniki i śmigać zadowolonym po każdym rodzaju nawierzchni. A że po asfalcie jest wtedy trochę trudniej, no cóż.

To napisałem zaraz po kupnie roweru. Minął miesiąc. Kilka dłuższych wyjazdów (do 20 km) i zaskoczenie – przecież nie bolą mnie plecy, nie bolą już ręce, nie bolą kolana, tyłek też daje radę, no a że jestem zmęczony to co dziwnego, nie mam kondycji. Najważniejsze, że zaczynam się przyzwyczajać. I chyba faktycznie jestem mieszczuchem.

Mój Olsztyn

Od prawie pięciu miesięcy mieszkam w Olsztynie. Co? Jak to, o co chodzi, dlaczego porzuciłeś Warszawę? O to znajomi pytają, jak tylko jest okazja i wiążą z tym różne domysły.

Tu się skupię na samym mieście. Wcześniej byłem w Olsztynie kilkanaście razy, ale mieszkanie to co innego, niż odwiedzanie jako turysta. Może być tak, że przez weekend obejrzysz więcej niż potem przez dwa miesiące – bo wpadasz w codzienny rytm zajęć i nie chce ci się szukać czegoś więcej.

Co mi się podoba:

• Lasy, dużo lasów i zieleni. Kilometr od rynku Jezioro Długie i pełnoprawny las z masą ścieżek do biegania i jeżdżenia. Jeśli bym kupował mieszkanie w Olsztynie, to właśnie tam.
• Bieg z cyklu Grand Prix Olsztyna, w którym sobie wystartowałem pod koniec marca – właśnie dookoła Długiego. Zająłem miejsce w ostatniej dziesiątce, ale świetna była kameralna atmosfera podobna do tej w Minimaratonie Stara Miłosna.
• Cudne, małe, studyjne kino Awangarda II, gdzie nie ma reklam, bilety są po 15 złotych, a czasami jesteśmy jedynymi widzami w sali klubowej, gdzie do stolika pani z obsługi chętnie przyniesie kawę i ciasto. :-)
• Ładnie odnowione Stare Miasto, które wygląda jak żywa reklama funduszy unijnych. Właśnie otwarto nowy Park Centralny w miejscu kilku hektarów chaszczy w okolicach Starego Miasta.
• Księgarnia Książnicy Polskiej, gdzie bywam dość często – asortymentu pozazdrościć może niejeden Empik.
• Górki i dołki. :-) Przy bieganiu czy jeżdżeniu na rowerze, albo mozolnie wspinamy się pod górę, albo zasuwamy w dół.
• Aquapark ze zwykle dość pustym basenem olimpijskim.
• Że za taksówkę nie zapłaciłem dotąd więcej niż dwadzieścia parę złotych (i to w przypadku, gdy wziąłem przypadkową spod dworca).

Co mi się nie podoba:

• Komunikacja miejska. Bilety jednorazowe tańsze niż w Warszawie (świetny pomysł z 10-pakiem za 26 złotych), bilety miesięczne znacznie droższe, w efekcie nikt się nie przesiada, zaś autobusy zwiedzają zwykle połowę miasta, zanim dotrą tam gdzie powinny. Weekendy to wycinanie linii prowadzących w turystyczne rejony. Klimatyzacja rzadsza niż Yeti. Jeszcze na początku roku zapłaciłem mandat wystawiony przez grupkę dresiarzy mieniących się kontrolerami, bo… bilet się krzywo skasował.
• Zaniedbanie. Straszliwy dworzec i okolice, ale dzielnice peryferyjne nie lepsze. Niektóre wyglądają, jakby od lat 70. nic się tam nie zmieniło. Co najwyżej postawiono Biedronkę czy Stokrotkę i pomalowano bloki na pastelowe kolory. Na wymianę chodników nie wystarczyło, można się zabić o te płyty. Zaniedbane też liczne jeziora, choć to się powoli zmienia.
• Wszędzie sygnalizacja świetlna, niezależnie czy ma sens. Przy mojej osiedlowej Stokrotce światła na ulicy dojazdowej do tejże Stokrotki i paru bloków dalej. Na mojej „dużej” pętli biegowej (7 km) jest chyba 8 świateł, w tym jedno, na którym stoi się 2-3 minuty. Można trenować interwały.
• Jednak prowincjonalność w porównaniu z W-wą – Olsztyn to znacznie mniej okazji, żeby gdzieś pójść czy coś zrobić z czasem wolnym. Choć fakt, że jak się poszuka, to można znaleźć takie, które nas zaskoczą. Jak konferencja PechaKucha Night, albo letnie przedstawienia teatralne.

Olsztyn jest dla mnie zagadką ekonomiczną. Na Jarotach gdzie wynajmujemy mieszkanie widać, że nie jest za bogato, co chwilę jakiś sklep z chińszczyzną (co też bywa zaletą, bo jak chcę kupić lekkie spodnie do chodzenia w domu, nie muszę wydawać 100 złotych, albo szukać wyprzedaży), wśród lokali królują tanie pizzerie, restauracja na całym osiedlu jest jedna. A jednocześnie wciąż budują się wielkie zespoły mieszkalne, developerzy zajmują każde wolne miejsce. Jeszcze gorzej jest w sąsiednich gminach – tam bez żenady tłucze się 8-piętrowe bloki w szczerym polu, dojazd po płytach betonowych, albo po błocie. Z czego ci ludzie się utrzymują, gdzie pracują? Olsztyn ma kilka dużych zakładów jak Indykpol czy Michelin, jest parę centrów usługowych – ale to nic w porównaniu z takim Wrocławiem.

I na koniec parę zdjęć.

Dwa z jednej z ulic w centrum, gdzie pewnego dnia odbierałem jakiś drobiazg komputerowy w sklepie. Zaszedłem jeszcze do pobliskiego antykwariatu, potem udałem się w kierunku starówki. Olsztyn jest jak Lizbona miastem siedmiu wzgórz, ulice opadają, to wznoszą się – a gdy tego dnia szedłem – jakoś tak z Lizboną mi się skojarzyło.

I znad jeziora Skanda, gdzie teraz są tłumy, ale jeszcze w maju było miło i spokojnie.

Kisielewski straszy po kościołach

Ubiegłoniedzielna msza w olsztyńskim sanktuarium MB Fatimskiej przyniosła miłe zaskoczenie. Zamiast kazania proboszcz zapowiedział koncert, który rozpoczął się zaraz po liturgii.  Pan na kościelnych organach oraz pani na flecie poprzecznym. Niech będzie mi wybaczone, że nazwisk nie zapamiętałem.

Przekrój od muzyki dawnej, przez barok, klasycyzm, wyprawę do współczesności (o tym zaraz), aż do świetnie znanego mi z wykonania ELP „Jerusalem” Huberta Parry’ego. Muzyka dość przystępna – łatwo rozpoznać melodię, niektóre można i zanucić. Brzmienie nietypowe, ale atrakcyjne – w końcu organy w połączeniu z fletem rzadko się słyszy.

Uczta dla ucha i ogromna przyjemność.

Co jednak widziałem wśród współsłuchaczy to… znudzenie. Proboszcz prosił żeby zostać, głupio tak w trakcie wychodzić, więc siedzą. Dzieciak z tyłu co chwilę pyta mamę, czy podczas przerwy to jednak już wyjdą.

A jeszcze pojawił się utwór przedostatni – Impresja kapryśna na flet solo Stefana Kisielewskiego – rok  powstania 1982. Nie był to może szczyt awangardy, ale obecnych w kościele zaskoczył i zaszokował. Prawie że słyszałem szepty, co to za kocia muzyka! Tak to mózgi przeorało nam radio Eska, Polo TV i inni dealerzy muzycznego syfu, który wylewa się zewsząd. Z muzyką tzw. „poważną” można się już spotkać co najwyżej w minutowych fragmentach znanych utworów wykorzystanych przy jakiejś okazji.

Nie ułatwia tego szkoła. Do tej pory pamiętam debili od nauczania muzyki w podstawówce i liceum. Debil, który kazał nam wkuwać biografie kompozytorów. Debilka, która stawiała nam pały za to, że nie rozpoznaliśmy fragmentu utworu, który puszczała tydzień wcześniej. Nie wiem, czy miłości do muzyki można nauczyć się w szkole. Ale można się pewnie nauczyć tego, że wiemy z czym mamy do czynienia. Dzisiaj 95% Polaków to kompletni muzyczni analfabeci, nie tylko jeśli chodzi o tworzenie, ale i o odbiór muzyki.

I tylko żal tych ludzi, że siedzą jak na tureckim kazaniu i nie umieją się zachwycić.

Jak kupowałem nowy telefon

Na zdjęciu widzicie mój stary i nowy telefon – pierwszy (HTC Desire Z) po przywróceniu ustawień fabrycznych oczekuje na swoje dalsze losy, drugi (Samsung Galaxy S4 Mini) szykuje się do roli mojego codziennego towarzysza.

Zacznę od tego, że jestem strasznym telefonicznym konserwatystą. Do roku 2011 miałem dwukrotnie Nokię 9300, którą do tej pory uważam za najlepszy telefon świata. Gdy mi się zepsuła, całkiem poważnie rozważałem zakup trzeciej – choć już w tym czasie wyciąganie jej z kieszeni wzbudzało popłoch w okolicy.  Fantastyczny matowy (!) ekran, na którym świetnie się czytało, wygodna klawiatura, całkiem spore możliwości – no, ale to już była era Androida. Kupiłem więc HTC Desire Z – też z fizyczną klawiaturą, też gruby i ciężki, ale spisywał się przez te trzy lata poprawnie.

Przede wszystkim – wybór Androida okazał się udany – sporo aplikacji, które mi się przydaje na co dzień, tam już było. Te wszystkie rozkłady jazdy, Evernote, Gastronauci, mapy OSMAnd czy Androzic, nie mówiąc oczywiście o Facebooku. Jednak ostatnio telefon zaczął niedomagać. Raz że zamulał – no, tu zrobiłem mu reset, trochę pomogło, ale tylko trochę. Dwa, że coraz więcej aplikacji nie działa z Androidem 2.3. Mógłbym bawić się w rootowanie i przedłużyć mu życie, ale mi się nie chciało. No i najważniejsze – sprzętowa klawiatura zaczęła niedomagać, co zwiastuje rychły koniec.

Zacząłem więc szukać nowego modelu. Problem w tym, że nawet nie wiem za bardzo co jest teraz na topie – kompletnie się tym rynkiem przez ostatnie lata nie interesowałem. Na swoich profilach na Facebooku i Google+ umieściłem więc zapytanie do speców z następującymi wymaganiami:

1. Koniecznie wymienna bateria, nie zamierzam nosić powerbanka.
2. Ekran 4-5 cali, nie większy, przyzwoicie spisujący się na słońcu.
3. Gęstość pikseli nie gorsza niż na Desire Z (czyli 250 ppi)
4. Zapas mocy na najbliższe 2 lata. Nie, nie zamierzam grać i oglądać filmów, chcę aby appki codziennego użytku grzecznie chodziły.
5. Dobrze działający GPS, bardzo często wykorzystuję telefon do nawigacji.
6. Budżet: 800-1600 zł, wydatek większy wydaje mi się mocną przesadą.

No i rzucili się znajomi (i nieznajomi; profil na G+ jest publiczny) do porad. Większość zaczęła od… zdziwienia, że ja mogę mieć takie wymagania! W roku 2014 żądać telefonu z wymienną baterią i poniżej pięciu cali?!

Jako coś normalnego przyjęliśmy sytuację niezrozumiałą i chorą – że te nowoczesne urządzenia za tysiące złotych wytrzymują na baterii po kilka godzin przy mocniejszym obciążeniu. Producenci, walcząc o to, aby telefony stały się jeszcze smuklejsze zamontowali w nich baterie na stałe. Można oczywiście kupić baterię zewnętrzną czy powerbanka. Podłączymy telefon i będzie się ładował. Tyle, że to wydaje mi się rozwiązanie na sytuacje wyjątkowe, a nie na co dzień. Mam nosić kolejne urządzenie niewiele mniejsze od telefonu? Jak w górach wyczerpie mi się bateria, to mam podłączać ją do powerbanka i oba w kieszeni nosić? Nie mówiąc o momentach, gdy czasami o telefonie po prostu zapominam, leży sobie gdzieś wyciszony, a tu muszę go zabrać i wyjść z domu, niezależnie od stanu jego baterii. Gdy mam telefon z wymienną baterią, to po prostu noszę ją ze sobą w plecaku i wymieniam kiedy trzeba.

Na nic argumenty, znajomi piszą, że przecież ograniczam sobie wybór, że tych najnowszych Nexusów czy LG, albo nawet bardziej budżetowej Motoroli Moto G nie wezmę, choć to tak cudowne telefony. No dobra, skoro chcę tej wymiennej baterii, niech wezmę Samsunga S4 albo S5 – jako jedyne spośród topowych modeli wciąż tę możliwość oferują. Na nic wyjaśnienia, że nie chcę patelni, nie chcę telefonu powyżej 5 cali, w którym nawet z moją wielką łapą, nie jestem w stanie sięgnąć kciukiem do przeciwległej krawędzi. Nie chcę telefonu niewiele mniejszego od mojego Kindle. Do przeglądania internetu mam iPada, do pracy mam laptopa, do czytania mam czytnik, do robienia zdjęć mam lustrzankę i kompakt. Fakt, że chodzę obwieszony tymi gadżetami jak japoński turysta sprawia, że nie potrzebuję aparatu, który będzie mi zastępował te urządzenia. Jeszcze pięć cali byłbym w stanie w kieszeni znieść, ale pytanie, co to mi da. Skoro iPhone 5S, który jest wciąż najlepszym telefonem świata radzi sobie wystarczająco z ekranem 4″ – to po co większy?

Wybrałem w końcu dwóch kandydatów: HTC Desire 500 oraz Samsung Galaxy S4 Mini. Zdecydowałem się na ten ostatni. To „Mini” oznacza, że ekran i tak ma 4,3″ – i jest większy niż w moim starym HTC.

I kolejne zdziwienie komentujących – ale to jest telefon już starszej generacji, nie dostanie aktualizacji do Androida 4.4, nie pójdą na tym najnowsze gry. Zaraz. Jakie gry. Wspominałem coś o grach? Jasne, mam na telefonie zawsze jakieś 2-3 proste gierki do pogrania w kolejce – ale sorry, Cut The Rope czy Flick Soccer chodzą płynnie nawet na moim starym HTC. A po co mi Android 4.4? Czy imperatyw posiadania najnowszej wersji systemu operacyjnego wymuszać ma kupowanie najnowszego modelu? Bo przecież ci producenci za 1,5 roku i tak zapomną o „starych” aparatach i nie będą ich aktualizowali. Bardziej zasadnicze pytanie, to czy nowe aplikacje będą chodziły na wersji 4.2 za dwa lata, czy nie. Sądzę, że będą – a za trzy lata i tak zmienię telefon.

Gdy już wybrałem telefon, zacząłem przyglądać się ofercie bardziej całościowo. Podstawowego smartfona z Androidem można kupić już za 200-300 złotych. Na nim też pójdą mapy, rozkłady jazdy itd. W którym momencie korzyści z kupowania coraz to lepszego modelu są mniej niż zauważalne?  Pięciocalowy S4 (czyli większy brat Mini) ma np. funkcję „Air View”, która pozwala obsługiwać go w rękawiczkach – świetna rzecz na zimę. No i dobrze. Czy ta funkcja warta jest wydania dodatkowo 600 złotych (S4 kosztuje 1600 zł, S4 Mini 1000 zł), czy wystarczy… prosty stylus, połączony z długopisem, którego mogę nosić ze sobą i z którego zeszłej zimy skorzystałem może ze 3 razy? Albo ekran. 250 ppi to już rozdzielczość, w której ja nie widzę pojedynczych pikseli. Po co mi więc FullHD, po co ten wyścig, podobny jak w przypadku telewizorów?  Jedyny może sensowny argument to wodoodporność – ale przez ostatnie kilka lat kilka kropel deszczu żadnego telefonu mi nie uszkodziło… Pływać z nim nie zamierzam. Cena nie gra tutaj jakiejś ogromnej roli. Mogę sobie pozwolić na droższy. Nie potrafię sobie jednak uzasadnić takiej decyzji.

Aha, straszono mnie, że przecież miałem w swoim czasie topowy sprzęt, więc jeśli kupię aparat ze średniej półki, to nie odczuję różnicy. Kurcze, ale w końcu umiem czytać specyfikację i wychodzi mi że dwurdzeniowy procesor 1,7 Ghz powinien być jednak lepszy niż jednordzeniowy 800 Mhz. No i jest.

Dodam jeszcze, że oczywiście starałem się czytać testy. Te wszystkie artykuły na technologicznych portalach, których autorzy często nawet nie starają się wczuć w rolę użytkownika. Najbardziej zabawna część to benchmarki – ile który aparat wykręcił klatek czy punktów w jakiejś grze. Co ma oczywiście zero związku z codziennym użytkowaniem, ale daje pozory obiektywności. O tym czy bateria jest wymienna czy nie, nie dowiemy się z połowy testów – autor najwyraźniej nie uznał tego za ważną cechę. Fakt, że czytanie recenzji użytkowników nie jest znacznie lepsze. Jeśli odsiejemy typowe efekty „marketingu szeptanego”, to zostają albo totalne narzekania (bo nie ma diody powiadomień! straszne!), albo totalne zadowolenie (świetny, szybki, fajny). Sporo sensownych uwag można znaleźć w Amazonie.

Zamówiłem więc S4 Mini – z dodatkowym zestawem do ładowania i baterią. I zaskoczenie, bo od paru dni nie mam żadnych objawów dysonansu pozakupowego. Żadnych wątpliwości, że można było jednak wybrać coś innego. Pierwsze wrażenia:

• Zasuwa grzecznie i elegancko, nie widzę spowolnień.
• Bateria na razie nie zaskoczyła w żadną stronę, dwa dni potrzyma, no ale po to mam zapasową.
• Ekran o dziwo prawie nie łapiący żadnych palców. Chciałbym mieć takiego w iPadzie.
• Na słońcu lepiej niż w HTC, bez rewelacji, ale to akurat typowe. Niestety. Jak sobie czytam porównanie różnych telefonów w słońcu, któremu towarzyszy zdjęcie ekranów wszystkich 8 modeli, na których NIC nie widać – to stwierdzam, że po raz kolejny producenci robią nas w jajo.
• Pozytywnie zaskakuje aparat – kto wie, może jednak będę i komórką więcej zdjęć robił.
• Do nakładki Samsunga przyzwyczajam się z lekkim trudem, brakuje mi takiego jak w HTC przełączania między aplikacjami (po prostu skróty po rozwinięciu górnej belki), ale daję radę.
• S4 Mini jest znacznie głośniejszy podczas rozmów, to miłe, bo do HTC przy mojej głuchocie wolałem czasami podłączyć słuchawki.
• Bałem się tego plastikowego wyglądu – jaka to dewaluacja w stosunku do aluminiowego Desire Z – ale nie jest źle. Metalizowany bok ładnie udaje, tylna klapka pokryta skóropodobnym tworzywem też stara się robić eleganckie wrażenie i co ważniejsze, sprawia, że aparat trzyma się pewnie.

I tyle. Telefon to nie czytnik, to nie jest urządzenie, z którym będę spędzał długie godziny. Ma być pod ręką i pomagać w codziennych sytuacjach. Po raz kolejny na rynek aparatów spojrzę pewnie za 2-3 lata. Tymczasem zostawiam ten temat technologicznym maniakom i zabieram się za co innego.