VrooBlog

Archiwum bloga na czerwiec 2015.

Muzeum Historii Żydów Polskich

Ponad pięć lat temu opisałem swoje wrażenia z wizyty w Jüdisches Museum w Berlinie. Parę dni temu wybraliśmy się do Polin – Muzeum Historii Żydów Polskich w Warszawie i śmiało mogę powiedzieć, że to muzeum jest jeszcze lepsze. No i jedno z najlepszych w jakich byłem w swoim życiu.

Czego się obawiałem, to skupienia na dwóch tematach: antysemityzmu i Holocaustu. Zastanawiałem się, jakie zdanie o Polsce będzie miał obcokrajowiec odwiedzający muzeum. Ale twórcy MHŻP stanęli na wysokości zadania.

To muzeum raczej historii Polski, w której Żydzi uczestniczyli zawsze. Zaczyna się więc od szumiących drzew w pierwotnej puszczy i jednej z legend o przybyciu Żydów do Polski.

Potem idziemy przez kolejne epoki historyczne i patrzymy, jak zmieniała się Polska i sytuacja Żydów w niej. Prezentacja jest niesamowita – infografiki, aplikacje multimedialne, quizy.

Napisy są na ogół w trzech językach, do tego można wziąć sobie audioprzewodnik.

W większym stopniu niż w Berlinie omówiona jest religia, jest też sporo o zwyczajach, odwiedzamy też wnętrze synagogi.

Nie zapominamy o tle historycznym. Bardzo mi się spodobała sala na temat rozbiorów, gdzie na ścianach widzimy zarządzenia władz rozbiorowych dotyczące Żydów.

Wiek XIX i udział Żydów w ogólnym postępie cywilizacyjnym. Takie miejsca jak dworzec kolejowy są zrozumiałe na całym świecie i fajnie, że to tak zostało pokazane.

Najbardziej reprezentowane jest dwudziestolecie międzywojenne – twórcy chcieli pokazać, jak wyglądało u nas życie

Dopiero jako 7 część wystawy, po dwóch godzinach chodzenia pojawia się II wojna światowa i Zagłada. Na którą wcześniej przygotował dział dotyczący I wojny – twórcy chcą pokazać, że zbrodnie przeciwko jednemu narodowi były już wcześniejszym wynalazkiem.

Najważniejsze fakty – i skupienie na kilku przypadkach, choćby Adama Czerniakowa, prezesa warszawskiego Judenratu. Są też ogromne relacje ocalałych.

Potem okres powojenny – łącznie z przypomnieniem najważniejszych wydarzeń Polski.

Owszem – znajdziemy dział o Jedwabnem, albo antysemityzmie – ale te tematy szczęśliwie nie dominują.

Sądzę, że obcokrajowcy odwiedzający MHPŻ wyjdą z niego z większą wiedzą na temat samej Polski i przekonaniem, że historii Żydów nie można ograniczać do kilku stereotypów.

Przed wejściem pomnik-ławeczka Jana Karskiego.

Może jedyną wadą muzeum jest jego ogromna wielkość – dwie godziny na wystawę stałą to minimum. To będzie dla niektórych nużące, ale domyślam się, co za tym stało – pokazanie, że temat nie jest prosty. Człowiek ma się w tej rzeczywistości zanurzyć, a jeśli chce, spędzić tu cały dzień. Bardzo przystępna forma prezentacji to tylko ułatwia.

Mówiąc krótko: jestem pod wielkim wrażeniem. Po Muzeum Powstania Warszawskiego to kolejne, tak bardzo potrzebne, nowoczesne muzeum w Warszawie. Stanowczo polecam.

Omówienie wystawy stałej można obejrzeć na stronie muzeum, a w Google jest wirtualny spacer.