VrooBlog

Second Life

Słyszałem tyle już o grze Second Life, więc zarejestrowałem się, ściągnąłem program – i jazda. I nic nie rozumiem – o co tam chodzi, nie umiem się w tym poruszać, nie wiem o co tyle hałasu. (Choć przyznam, że funkcja „latanie” jest bardzo miła, można się poczuć trochę jak w „świadomym śnie”).

A może już po prostu jestem za stary na takie wirtualne światy? ;-)

Komentarze

1. 22 lipca 2007 18:43 terefere

   tak, na pewno za stary zważywszy że średnia wieku w Second Life przekracza 30

2. 22 lipca 2007 20:27 Luke Mica

   poruszanie jest prawie takie jak w Tomb Raiderze, tylko bardziej zacinająco. :)

3. 22 lipca 2007 20:33 ikari

   Też odniosłem wrażenie, że szumu jest zdecydowanie zbyt wiele jak na coś tak… niedopracowanego – porusza się w tym koszmarnie, własne ciało potrafi nie chcieć się załadować (a potem nagle masz takie fajne piersi ;)), wszystko chodzi podejrzanie wolno (gry o dużo lepszej grafice i złożonych algorytmach chodziły znacznie płynniej)…
   Dziwne toto. I jeśli nie zna się tam nikogo, to czujesz się po prostu wyalienowany.
   Dawno nie zaglądałem, swoją drogą ;)

4. 23 lipca 2007 16:21 equus

   Poznałem Second Life półtora roku temu za pośrednictwem jednego z giga-fanów tej „gry”. (W pewnym momencie zaczął za zupełnie realne dolary pracować zresztą dla firmy, która to zrobiła.) Był fanem długo, ale mu przeszło, bo mówi, że w życiu nie widział czegoś bardziej niedopracowanego.
   Huk medialny, o ile się orientuję, jest robiony sztucznie, dla reklamy…

5. 31 lipca 2007 16:48 Kuba60

   Odczucia mam zupełnie podobne jak Vroo. Nie mam pojęcia o co tam chodzi, jaki jest fenomen owej gry, co przyciąga, co intryguje.

6. 16 września 2007 16:05 aga

   strasznie sie zacina

Zostaw komentarz