VrooBlog
Pociągowe widoki
Jak już kiedyś pisałem, lubię jeździć pociągami. Powiedziałbym nawet, że walory miejsca do którego mam dojechać podnosi to, że jadę tam pociągiem. Oczywiście same pociągi, a w szczególności te spółki PKP Przewozy Regionalne, nie zasługują na specjalne wspomnienie. Liczy się podróż, rosnąca ekscytacja miejscem do którego się zbliżamy, kilka godzin na lekturę, na przesłuchanie zaległych podcastów, na widoki za oknem.
Unikam jak tylko mogę jazdy w nocy, bo najczęściej natrafia się na tzw. rzeźnię. Konfliktowe towarzystwo, tłok w przedziałach (a niektóre zamknięte), ludzie stojący w przejściach, senność, strach że okradną.
Już wolę wyruszać wczesnym rankiem. Wyludniony Dworzec Warszawa Wschodnia.
Na Centralnym już więcej ludzi, a i TVN24 – 24 godziny na dobę.
Jedni oglądają TV, inni gdzieś spieszą.
Wreszcie pociąg rusza, jeśli nie ma nikogo w przedziale, można otworzyć okno. Wschód słońca. Wiatr hula po przedziale. Muzyka w uszach. Kolejne zdjęcia.
Powrót w zimie jest gorszy. Wyjazd o 16 z Wrocławia, przyjazd po 22. Szybko robi się ciemno, ogarnia senność, w pociągu sporo ludzi.
W niedzielę wybrałem się chyba pierwszy raz w życiu do wagonu barowego Warsa. :-) Niesamowite wrażenie, jakbym się przeniósł o 30 lat wstecz. Stoły pokryte serwetami szóstej świeżości i pani bufetowa bez ściery, za to z ubytkami w uzębieniu i brudnymi paznokciami. Z wrażenia zapomniałem utrwalić tego skansenu na fotografiach. Może to i lepiej.
Komentarze
Śledź komentarze do tego artykułu: format RSS
Nie, przysypiałem w przedziale, więc wybrałem się na kawę. Zapłaciłem 2,50 po czym się okazało że muszę oczywiście dopłacić za cukier. :D
Szczęśliwej podróży:))
Ciekawe do kogo jechałeś. ;>
A ja kiedyś byłem w Warsie z cywilizowaną obsługą. Pani jadąca z dzieckiem dostała na śniadanie jajecznicę od uprzejmego pana Wars-kelnera. Chociaż może to urok IC.
a bo ty burżuju byłeś w wagonie restauracyjnym warsu :D a nie tym barowym.
>>> weronka
Jechałem drugą :P I chyba tam coś piłem, a nie jadłem.
Centralny rządzi. :D
I pierwsza klasa w Berlin-Warszawa Expressie też rządzi. Raz jechałem. :P (Do Poznania, hihihi ^^).
Osobiście polecam wszelkie bary na mniejszych dworcach i poczekalnie. Nigdy w tych miejscach nie siadam i boję się cokolwiek zamówić. Mogę turlać się w błocie, jeść kanapki leżące w lesie na trawie, ale jakoś nie mogę się przełamać w tych poczekalniach i barach, gdzie wszystko się lepi. To takie nienaturalne ;)
zwróć uwagę na dworce pkp, bywają piękne, jak…stare okręty. a w pociągu…moje ulubione obrazu: świat za oknem, ulubione dźwięki: łoskot kół (toteż jeżdżę bez słuchawek). uwielbiam podróżowac pociągiem. i pomyślec, że rezygnuję z tego, bo lękiem napawa mnie wizja przesiadki w warszawie na wschodnim. kilka razy w roku skazuję się na ponad siedmiogodzinną podróż dusznym autobusem, ponad siedem godzin słuchania disco i siedem godzin lektury skaczącego tekstu (toteż spodziewam się oślepnąć jeszcze przed trzydziestym rokiem życia)
Wiedźmo, wschodni nie jest taki straszny, choć oczywiście lepiej nie przesiadać się tam późnym wieczorem czy nocą.
wiem, że nie jest straszny:) ani wschodni ani centralny:), Ty też nie jesteś straszny, ani nikt z tu obecnych, jak mniemam. czy to wystarczy by się nie lękac?:D. Niepewnie czuje się sama w obcym miejscu (dlatego pierwszy raz do wielkiego sklepu wolę chodzić z koleżanką:D).Przyznam się do czegoś…potrafię zabłądzić we własnej wsi:D. Trasę południe – północ pokonywałam już pociągiem ale z koleżanka. z drugiej strony jednak, zeby zapamiętać trasę musze pokonać ją sama, albo mocno koncentrować się na tym którędy mnie wiodą. jeszcze nie pamiętam, ale jestem dobrej myśli:D
troche susz