VrooBlog

inglisz czy nie inglisz

Na marginesie tego co o „perfekcyjnym angielskim” napisał Wielbuondek…

Angielskiego uczono mnie od 5 klasy podstawówki. Uczono, bo sam za specjalnie aż do matury się do tego nie przykładałem. Efektem było to, że zupełnie nie wierzyłem, że znam ten język i bałem się go używać. Przed napisaniem zdania na alt.music.yes zastanawiałem się pół godziny czy będzie aby na pewno prawidłowe, a na zajęciach wypowiedź dłuższa niż 2 zdania była bohaterstwem. Cudem jakimś zdałem maturę ustną. Oczywiście nie było mowy o wyjazdach za granicę, bo jak się niby dogadam.

Parę lat temu dostałem maila – odpowiedź na moją ankietę dotyczącą pewnego programu. Tam: „I have not noticed problems with your English until you called my attention with 'sorry for my English’. Conclusion: do not
trouble trouble till trouble troubles you!”. I chyba wziąłem sobie do serca poradę. Bo nie uciekałem już potem od używania lengłydża, nawet gdy to co mówiłem było mocno na bakier z regułami językowymi. Nadal mam tragiczną wymowę, zapominam słówek, jestem fanatycznym użytkownikiem Present Continuous. Ale dogaduję się bez wyjątkowo wielkich kłopotów. A o udaną komunikację przecież chodzi.

Komentarze

1. 20 października 2004 02:42 giaur

   Chciałbym przeprosić za mój polski ;)

   Boże! Uświadomiłem sobie właśnie, że używanie języka obcego jest dla mnie o całe niebo trudniejsze niż wyznanie kobiecie, że ją kocham.

   Po prostu się wstydzę.

   pozdrawiam :)

2. 21 października 2004 09:56 Vroobelek

   giaur, ale przecież używałeś go i to z powodzeniam, jak opisałeś na swoim blogu :)

   jednak zdecydowanie lepiej mówi mi się po angielsku przez telefon niż twarzą w twarz…

3. 21 października 2004 22:14 wielbuondek

   :)

4. 22 października 2004 01:41 giaur

   „Dear Ser,

   I’m sorry for my English.

   I am an foregen MAF from Communistische Kantry. I want to meet (secretly) with U.S. Army Officer (Lt Colonel, Colonel) 17 or 18, 19.08 in Amsterdam or 21, 22 in Ostenda.

   I have no many time. I am with my camrade end they kan’t know.

   P.V.”

   (źródło: B. Weiser, A secret life, str. 6)

   :)

5. 22 października 2004 06:53 Vroobelek

   „If the patients cannot eat themselves they are helped by nurses”.

   (ze strony www pewnego szpitala wojewódzkiego, eh ten brak funduszy…)

6. 23 października 2004 22:31 Kamyk

   A ja i tak się boję :(
   Stara i głupia, O!

Zostaw komentarz